دنـیایــت پــر بــود از فـــرشــتـه هــایـی کـه پــــرواز می کــردنـد ...

و تــو گـفـتی کـه اگــر فــرشـته نیـستیـم پــرواز را آدمــانه یـاد می گـیـریـم ...

و تــو هـــر روز مـــرا بـالای بـام خـیـــال می بــردی ...

و مــن و تـــو مــا می شــدیـم و بـا گـــذر از راه خـیال پـــرواز را تـمــرین می کـردیـم ...

تــو بی بـال می پـــریـدی ... ولـی مــن ...؟

! تـــو شــده بــودی بـال هــایـم بــرای پــرواز ...

ولی حــالا دنـیایـت

شــده کـلاغی کـه بـال دارد ...

و نـمی پــرد و صــدای قــار قــارش فـقـط گــوش هــا را کــر می کـنـد ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: